Yar bana bir yolculuk

Yola çıkış kısmında Sao Paulo’ya kadar olan yolculuğumu ve havalimanı maceramı yazmıştım. Devamını da buraya yazayım.

Diğer yazıda da belirttiğim gibi Sao Paulo, Guarulhos havalimanında kazık yemeden para bozdurmanızın imkanı yok. Polis karaborsa döviz bozanların kökünü kurutmuş. Bir kaç kişiye sordum, dışarıda birkaç işyeri kaçak bozuyormuş ama uçaktan geç indiğim için o saatte hiç biri açık değildi. Mecburen döviz bürosunda 20 doları, 23 real olarak bozdurdum. Çağdaş’ın tuttuğu hostel Vila Moriana diye bir yerdeydi. İnternetten hostelin yerine ve kabaca tarifine bakmıştım o yüzden hostele varmam kolay oldu. Aslında hostele varmamın bir çok yolu vardı. Bu yollardan en kolayı elbette havalimanı önündeki taksilerden birini tutup doğrudan hostele gitmekti. Havalimanında  kaçak taksi olmadığı için çıkış kapısındaki taksi masasına gidiyorsunuz. Orada gideceğiniz adresi söylediğinizde bilgisayardan yol ücretinin ne kadar tutacağını size söylüyorlar ve kabul ederseniz taksiniz geliyor.  Ben taksiye binmeyeceğim halde araştırmacı blogçu olarak gidip sorayım dedim. gideceğim adres için 100 dolara yakın para istediler.

Benim için en avantajlısı elbette şehrin metro sistemini kullanmaktı. Sao Paulo’da müthiş bir metro sistemi var ve metro gerçekten çok hızlı. Ancak havalimanında metro yoktu. O yüzden Tatuape Station isimli metro aktarma istasyonuna gitmek için Havalimanından otobüse binmem gerekti. Bu arada Sao Paulo’ya gelecek olanlar için belirteyim ki Sao Paulo’da nereye giderseniz gidin eğer gideceğiniz yere metro varsa, havalimanından metroya gitmek için bu otobüse bineceksiniz. Çıkıştaki polislere otobüslerin nereden kalktığını sordum.  Söylemeyi unuttum, eğer İspanyolca biliyorsanız, Brezilyalılar ile doğrudan İspanyolca konuşun. Kesinlikle anlıyorlar. Ben siz de gidip sorma zahmetine katlanmayın diye buraya yazayım, otobüs yani Omnibus havalimanından çıktığınızda hemen karşınızdaki yoldan kalkıyor. 1 yolu geçip kaldırıma çıkın sağa doğru yürüyün sondan ikinci durak. Otobüsümüzün numarası 257 ve üzerindeki ışıklı levhada Tauape Station yazıyor.

Otobüse 4.05 real karşılığında bindim. Hapishane kılıklı bir bina olan Tauape istasyonuna vardığımda yürüyen merdivenlerin altında bir büfe görünce Güney Amerika’daki ilk yemeğimi yemeye karar verdim.1 Real’e yani 1 dolara güzel bir hot dog  aldım. Hot dog’u bizim bildiğimiz tek sosisten değil de çift sosisten yapmışlardı. Oldukça lezzetli olan hot dog’umu yedikten sonra içimin yandığını hissedip bir de küçük su alayım dedim. Büfeci su için 1,5 real istedi!! Çift sosisli hot dog 1 real, su 1,5 real. Düşünsenize sen dünyanın en büyük nehirlerine sahip ol ama sosisliden daha pahalı su sat. Neyse ben söylene söylene yürüyen merdiven ile yukarı çıktım. Gişelerden 2.90 reale metro biletimi alıp metroya bindim ve diğer hatta aktarma yapacağım Se istasyonuna gittim. Eğer metroya binecekseniz siz siz olun metro giriş noktalarındaki haritaları iyi inceleyin ve nerelerde aktarma yapacağınızı ezberleyin.

Ana Rosa isimli durakta inip yürüyerek Çağdaş’ın tuttuğu hostele gittim. İngiltere’den arkadaşım Çağdaş, Türkiye’den arkadaşım Gönenç ve ben hostelde birleşince üç silahşörleri oluşturduk. Çağdaş dorm odalarda yatak başı 35 real vermiş. Düşünsenize  35 liraya 12 kişilik odada kalıyorsunuz. Ben geçen Güney Amerika seyahatimde barınma için 4 dolar ortalama harcayan bir adam olarak haliyle Çağdaş’a kızdım önce. Ama sonra diğer gezginlerle konuşup biraz düşününce ne olup bittiğini anladım. Öncelikle benim önceki Güney Amerika seyahatimde 1 dolar, 1,2 liraydı şimdi ise 1,8 civarı oldu. Ve yöneticilerimiz ne kadar da her şey süper dese de dolar karşısında sanırım tek güç kaybeden ülke biziz. Bir de son yıllarda Brezilya almış yürümüş, bizimki gibi hızlı büyüyen bir ekonomi, ihracat şampiyonu falan ama içeride fiyatlar uçmuş.  Bir de buna yüksek sezon koşullarını eklerseniz durumu anlıyorsunuz.

Hostel’de oturup dinlenmeden yiyecek, içecek fiyatlarını, otobüs fiyatlarını araştırmaya başladım. Yok olacak gibi değil. Brezilya’da kalsam en fazla 1 hafta dayanabileceğim. Baktık olacak gibi değil, en kısa yoldan Brezilya’dan kaçalım dedik.

Kaldığımız Hostel

Japon bir gezgin bisikletine bakım yapıyor

Ertesi sabah erkenden kalkıp hostel fiyatına dahil olan kahvaltımızı yaptık.Bu arada o an Sao Paulo yakınlarında olan Portekizce rehberi arkadaşım Deniz ile haberleştik. Üç silahşörler D’artagnan’sız olmaz deyip Deniz de bize katılmayı düşünüyordu. Öğlene doğru Deniz de bize katıldı. Ancak Rainbow diye bir grubun Brezilya’dan, Guatemala’ya kadar at arabaları ile yolculuk yapacaklarını onlarla buluşmaya gideceğini o yüzden de bizimle beraber seyahat edemiyeceğini söyledi. Doğru düzgün sebze yemeği ve sebze bulmanın imkansız olduğu bir ülkede Vegan bir grupla at arabasında kök kemirerek yolculuk etmek bize pek de heyecanlı gelmediği için Deniz’e iyi yolculuklar sana, yolun açık olsun dedik.

Deniz’den Brezilya’daki fiyatlar konusunda ayrıntılı bilgi aldıktan sonra, Brezilya’da daha fazla kalmanın çok da anlamlı olmadığına karar verdik. Bu arada size biraz grubumuzu tanıtayım ki neden Brezilya’dan kaçma kararı aldığımızı daha rahat anlayın.

Deniz;

Deniz benim Rehberlik kokartını beraber aldığım fıstık arkadaşım. Aslında uzun zamandır benimle beraber bir Güney Amerika turu atmayı istiyordu ama şu hippilerin organizasyonunu duyunca bizi hemen sattı :)

Çağdaş;

Önceden bahsetmiştim Çağdaş’tan, o da benim gibi Arkeolog. 30 yaşından sonra Türkiye’den İngiltere’ye göç etti ve orada üç tekerlekli bisiklet ile taksicilik yapıyor. Benim Güney Amerika seyahati yapacağımı duyunca gidip kendine Brezilya bileti almış. 1- 1,5 ay benimle beraber olacak.

Gönenç;

Gönenç de İzmir’den  arkadaşım. Güney Amerika’yı gezmek, gezerken de İspanyolca öğrenmek istiyor. Sanırım ona Paraguay ya da Bolivya’da ucuza barınma ve kurs bulacağız ve biz Çağdaş ile yola devam edeceğiz. Gönenç 3-4 ay İspanyolca kursu aldıktan sonra onunla başka bir ülkede tekrar buluşmayı ve geziye devam etmeyi düşünüyoruz. Aslında Gönenç’e ucuza dil kursu, barınma bulma maceramız, Güney Amerika’da İspanyolca öğrenmeyi düşünen Yar Bana Bir Yolculuk takipçileri için gerçekten faydalı olacak diye düşünüyorum. Hangi şehirde ucuza kurs ve barınma bulunur konusunda ilerleyen zamanlarda uzun uzun yazacağım.

Japonlar gibi poz veren Çağdaş, diğeri ise Gönenç

Bu arada Deniz bizden ayrılacağı için önümüzdeki 1 ay  boyunca 3 kişi daha sonra tek başıma gezeceğim gibi gözüküyor ama site üzerinden onlarca gezgin bana mail attı ve Güney Amerika’da buluşmayı önerdi. Bakarsınız 1 ay sonra 10 kişilik bir grup bile olabiliriz. Belki de bir tane eski model bir panelvan alıp üzerine Los Turcos yazıp gezeriz kıtayı. kim bilir?

Deniz, Çağdaş, Gönenç ve ben Hostelden çıkıp yine metro vasıtası ile garaja gittik.  Brezilya’dan kaçmanın en kısa yolu İguacu üzerinden Paraguay ya da Arjantine geçmek olduğu için kendimize Foz de İguacu bileti baktık. Tanrım 15 saatlik yol için 160 real istiyorlar. Otostop çekelim öyle gidelim diye düşündük, Sao Paulo gibi şehirlerde hırsızlık, gasp olayları çok yoğun olduğu için bırakın otostopçu almayı millet kırmızı ışıkta durmaya bile korkuyor.  Otobüse binmek dışında bir çaremiz yok. Bir firma da baktık ki akşam kalkan Foz de İguacu otobüsleri 160 real iken öğlen 2’de kalkan otobüs 120 real. Ben sandım ki sabaha karşı İguacu’ya vardığı için o saatteki otobüsün fiyatı öyle ucuz. Hemen 3 bilet aldık ve bir şeyler yemek için terminalin dışına çıktık. Dışarıda iki sokak ötede büfe-bakkal arası bir yer bulduk ve dünyanın en tuzlu/yağlı/lezzetsiz tavuk budu ile karnımızı doyurduk. Deniz bize Acai ısmarladı, bakın o gerçekten güzeldi. Sonra ayrıntılı anlatayım Acai nedir diye.

Acai dondurma gibi bir şey tadı da böğürtlene benziyor

Acai tezgahını çekerken büfeci abi illa ki büfeyi de çek diye ısrar edince mecbur onun da fotoğrafını çektim.

Garaja dönüp Deniz ile vedalaştıktan sonra otobüsümüze bindik ve yola çıktık.

Terminal'de Çağdaş, Deniz'in kafasını şişirirken

Terminal'den fiyatlar. Realleri, TL olarak okuyabilirsiniz

Çıkmaz olsaydık otobüsün neden diğer saatlerdeki otobüslerden daha ucuz olduğunu 30 dakika sonra anladık.