Yar bana bir yolculuk

Uyuni’de göl ve tren mezarlığını gezdikten sonra Oruro’ya gitmeye karar verdim. Oruro Bolivya’da en renkli karnavalın yaşandığı şehir. Bütün Bolivya karnaval zamanı Oruro’ya akın ediyor desem yalan olmaz.

 Uyuni’den Oruro’ya gitmek için normalde iki yol var. Ya otobüs ile ya da Tren ile gidiyorsunuz Oruro’ya. Yolların büyük kısmı toprak olduğu için trenle gitmek daha akıllıca. Ancak tren için bir gün daha beklemem gerekiyordu. Ben ertesi gün başlayacak karnavala yetişmek için mecbur otobüse bindim.

 Bolivyalıların anlayamadığım bir özelliği var. Mesela bizde otobüs saatleri çoğunlukla sabah 7-8 civarı gidilecek şehre ulaşılacak şekilde düzenlenir. Ama Bolivyalıların gerçekten garip bir otobüs sistemi var. Şu ana kadar seyahat ettiğim hiç bir şehre makul saatlerde varamadım. Mesela Uyuni’den çıkan otobüsler o kadar garip bir saatte hareket ediyorlardı ki Oruro’ya ancak gece saat 3’te varabiliyorsunuz. Tanımadığınız bilmediğiniz, kalacak yerinizin olmadığı bir şehre gecenin 2’sinde , 3’ünde varmak kadar garip bir şey olabilir mi? Bu bahsettiğim durum Bolivya’daki diğer şehirler için de geçerli.

 Yollar toprak olduğu için kamyon mu yoksa otobüs mü olduğunun pek ayırdına varamadığım bir araca kurulup yollara düştüm. Otobüsün koridorundaki pis kokulu çuvallar yetmezmiş gibi ayakta da 10 tane yolcu vardı otobüste. Zorlu bir yolculuk ile Oruro’ya vardım.

 Terminal karnaval nedeni ile kocaman bir yatakhane haline gelmişti. Yüzlerce karnaval meraklısı yerli ve yabancı turist yerlere kartonlar sermişler uyuyorlardı. Adım atacak yer bile yoktu. Baktım olacak gibi değil, bari dışarı çıkıp kendime ya oturacak bir cafe ya da otel bulayım dedim. Terminaldeki emanethane kapalı olduğu için bavulumu da yanıma alarak terminalin dışına çıktım.

 Gecenin 3’ü olmasına rağmen dışarısı da aynı terminal gibi ana baba günüydü. Kaldırımlarda uyuyanlardan dolayı mecbur yoldan yürüdüm. Terminalin çevresinde bir çok otel var. Teker teker hepsini dolaştım. Normal şartlarda 3 dolar verip kalacağınız oteller, karnaval var diye gecelik 100-150 dolar fiyat çekiyorlar. En ucuz bulabildiğim otel, 3 gece paket olarak yatak verebileceğini söyledi. 10 kişilik bir odada bir yatak için (paylaşımlı banyo ve kahvaltı dahil değil) 200 dolar para istedi. Yuhh dedim. Yok Oruro’da bu fiyatlar ile kalmam mümkün değildi. Bari dedim akşama kadar karnavalı izleyeyim sonra da Cochabamba için otobüs bileti alayım.

 Otel arayışı sonunda saat sabah 4:30 olmuştu. Terminalin karşısında 24 saat açık bir emanethane buldum ve bavulumu oraya bıraktım. Yine terminalin karşısında 24 saat açık bir lokanta olduğunu gördüm. Gidip oraya oturup kendime bir kahve söyledim. Güney Amerika’ya geldiğimden beri ilk nescafemi de böylece içmiş oldum. Normalde en kötü yerlerde bile kahve makinası olmasa bile Moka makinesi falan oluyor. Granül kahve içmiyorsunuz. Burası o kadar dandik bir yerdi ki kahve isteyince, bir fincan sıcak su ve yanında poşet granül kahve getiriyordu.

 Kahvemi içerken görevliye, Karnavalın ne zaman ve nereden başlayacağını sordum. Karnaval geçit töreni şansıma hemen 2 sokak öteden başlıyormuş ve saat 8’de ilk gruplar geçit yapmaya başlıyormuş. 3 saatimi o lokantada yarı uyanık yarı uyur vaziyette geçirdim.

 Saat 8’de iki sokak ötedeki karnaval alanına gittim. Bolivyalılar yol boyunca karşılıklı tribünler koymuşlar. Para verip tribünlere oturuyor ve karnavalı izliyorsunuz. İyi yer kapmak isteyenler erkenden gelip yerlerini satın almışlardı. Bizim eskiden yazlık sinemalarda minder kiralayanlar olurdu. Burada da aynı bizimki gibi kıçlarının rahatını düşünenler minder kiralıyorlardı.

 Karnaval geçitinin yapıldığı yolun iki kenarı da demir bariyerler ile kapatılmıştı. Yola çıkıp fotoğraf çekebiliyorsunuz ama bunu yapabilmeniz için yaka kartı satın almanız gerekiyor. Ne tribün ne de yola çıkıp fotoğraf çekmek için para ödemek istemediğimden. Karnavalın başlangıç noktasına doğru yürüdüm. Karnavalın başladığı nokta tam da düşündüğüm gibi kim kime dum duma idi. Kimse gelip de bana yaka kartın var mı diye sormadığı için rahat rahat fotoğraf çekebildim.

 Karnavalda ilginç bulduğum şeylerden biri gösteri yapan grupların önünde giden grup arabalarıydı. Arabanın üzerine ne kadar gümüşten tabak, çanak, çatal bulmuşlarsa yapıştırmışlar. Onun dışında pek fazla gariplik yoktu.

Grupların önünde gümüş objelerle süslenmiş arabalar oluyor

Grupların kostümleri az çok birbirine benziyordu. Bir tek bildiğiniz Ewok kılıklı insanlar vardı onlar garibime gitti.

Karnaval sabahın erken saatlerinde başlayıp gece boyu sürüyor

Saat daha erken olduğu için yol boyuna kurulmuş oturma yerleri boş

Yavaş yavaş kalabalıklaşıyor

Karnavaldan

koştur koştur

Karnavaldan

Zamanda yolculuk

Teyze pek havalıydı

Güneş çok yakıcı

Rengarenk

Koloni dönemindeki siyah köleleri canlandırmak için siyah boyalar ile boyanıyoruz

Siyah boyalar pek yakışmış

Son anda arkadaki kadın koşa koşa kareye girmeseymiş güzel olacakmış

Boyaları arada tazelemek gerekiyor

Her grupta minikler de var

Adamların kostümleri çok ağır, buldukları her fırsatta dinleniyorlar

Bazıları çok fotojenik

Bazıları çok fotojenik devam

Müzisyenlerde dansederek ilerliyorlar

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Maskelere son kontrol

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Pek havalı

Arkadaki teyze pek kötü bakmış ama

Korkunçlu kostümler

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Karnavaldan

Normal çocuk ve ewok çocuk

Karnavaldan

Karnavaldan

Ewoklar

 Akşam üstüne kadar karnaval alanında kaldıktan sonra yorgunluktan sendelemeye başlayınca artık Cochabamba’ya gitme vaktimin geldiğini anladım. Emanethaneye gidip bavulumu aldıktan sonra yol boyunca uyumanın hayalini kurarak otobüse bindim. Ama lanet şoför yüzünden yol boyunca uyumak mümkün olmadı. Tam uyuyacaktım ki şoför müzik açtı. Buraların bizim piyanist şantör müziğine benzeyen ama disko soslu garip bir müziği var. Birden tepemde güm güm müzik yankılanmaya başladı. Ama öyle böyle değil o kadar çok açmış ki sesi camlar zangırdıyor. Diskoya gitseniz o kadar yüksek ses yoktur. Bir 15 dakika belki kısar diye bekledim. Yok adam daha da açtı.

 Otobüs iki katlı olduğu için alt kata inip şoförün bulunduğu kapalı bölmenin camını tıklattım. Muavin kabinin kapısını açtı, ne oldu, diye sordu. Müziğin sesi çok açık lütfen biraz kısabilir misiniz? Uyuyamıyoruz, dedim. Muavin, tam tamam diyordu ki. Şoför efendiarkasına dönmeden, onun keyfine göre mi hareket edeceğiz, yolcular müzik istiyor, dedi ters ters.

O an nevrim döndü, şoföre doğru hamle yaparak, Elbete benim keyfime göre hareket edeceksin #+&!?!!! Ben müzik dinlemek için değil seyahat etmek için para ödedim! Diskotek mi lan burası, kıssana müziği, diye bağırdım.

 Muavin beni sakinleştirmeye çalışarak, tamam efendim kısacağız, dedi. Küfrede küfrede yukarı çıktım. Müzik birden kapandı. Ama şoför durumu onuruna yedirememiş olacak ki bu kez de film açtı. Boşver dedim kendi kendime kavga etmenin lüzumu yok. Bir de işin tersi dağ başı bir yerdeyiz. Gidip şoföre şiddet uygulasam falan adamlar beni dağ başında indirecekler. Sabır sabır diyerek mecbur uykusuz yola devam ettim. Sonradan öğrendim ki Cochabamba’da arkadaş olduğum benimle aynı otobüsteki iki Şilili turist de o gün benden 10 dakika önce kavga etmiş aynı şoförle.